Samochwała w kącie stała i tak wciąż opowiadała...
Dzisiaj będę samochwałą. Musicie mi wybaczyć. Już nie ma obawy, że zapeszę, że coś nie wyjdzie...
Wszystko się udało.
Od ponad sześciu miesięcy szukałam pracy. Było ciężko. Mój pobyt tutaj stał pod znakiem zapytania.
I udało się: najpierw jeden hostel, na pół etatu, kilka dni później kolejny hostel, tym razem full-time. Popracowałam z fajnymi ludźmi, poznałam trochę turystów, nauczyłam się kilku przydatnych zwrotów po portugalsku, poznałam Johna Keneddy'ego (geja z Anglii), latałam rankami po 60 bułek, kasowałam, rejestrowałam i robiłam sto tysięcy innych ciekawych rzeczy. Pięć razy równo. Wczoraj dostałam wypłatę - wielka satysfakcja.
W środę spełniło się moje marzenie o prawdziwej pracy. Od poniedziałku zaczynam. Co najlepsze: praca po polsku (!), od 8-16, elegancko z umową, ubezpieczeniem zdrowotnym. Bajecznie.
Jest luz psychiczny - że można tu zostać, że będzie miało się pieniążki na potencjalne studia.
Egzaminy we wrześniu na kierunek kino i literatura USA.
Przeprowadzam się bliżej miejsca pracy. Najbliżej. Ale dopiero we wrześniu.
Plan na sierpień: skończyć pisanie licencjatu. Tylko i aż.
Z przydatnych newsów: przetłumaczenie dyplomu na portugalski i podbicie go w ambasadzie kosztuje 30euro ( ambasada znajduje się w okolicach Belem)
Numer identyfikacji podatkowej wyrabia się w Loja da Cidadao ( Restauradores)
Wszystko już mam.
I co... teraz mogę już powiedzieć otwarcie: zostaję na kolejny rok w Lizbonie. Dostałam fajną pracę, z Danielem jest cudownie, z językiem coraz lepiej, od września śliczne mieszkanie w centrum. Aż za dużo tych pozytywów ;)
Dzisiaj cieszę się szczególnie, ponieważ Markowi ściągnęli gips i może do mnie przylecieć :)
I wiecie co...jednak czasem warto poczekać. I można mówić, że ściemą jest zdanie :"Myśli kreują rzeczywistość"... ja tam wiem swoje.
Dzisiaj będę samochwałą. Musicie mi wybaczyć. Już nie ma obawy, że zapeszę, że coś nie wyjdzie...
Wszystko się udało.
Od ponad sześciu miesięcy szukałam pracy. Było ciężko. Mój pobyt tutaj stał pod znakiem zapytania.
I udało się: najpierw jeden hostel, na pół etatu, kilka dni później kolejny hostel, tym razem full-time. Popracowałam z fajnymi ludźmi, poznałam trochę turystów, nauczyłam się kilku przydatnych zwrotów po portugalsku, poznałam Johna Keneddy'ego (geja z Anglii), latałam rankami po 60 bułek, kasowałam, rejestrowałam i robiłam sto tysięcy innych ciekawych rzeczy. Pięć razy równo. Wczoraj dostałam wypłatę - wielka satysfakcja.
W środę spełniło się moje marzenie o prawdziwej pracy. Od poniedziałku zaczynam. Co najlepsze: praca po polsku (!), od 8-16, elegancko z umową, ubezpieczeniem zdrowotnym. Bajecznie.
Jest luz psychiczny - że można tu zostać, że będzie miało się pieniążki na potencjalne studia.
Egzaminy we wrześniu na kierunek kino i literatura USA.
Przeprowadzam się bliżej miejsca pracy. Najbliżej. Ale dopiero we wrześniu.
Plan na sierpień: skończyć pisanie licencjatu. Tylko i aż.
Z przydatnych newsów: przetłumaczenie dyplomu na portugalski i podbicie go w ambasadzie kosztuje 30euro ( ambasada znajduje się w okolicach Belem)
Numer identyfikacji podatkowej wyrabia się w Loja da Cidadao ( Restauradores)
Wszystko już mam.
I co... teraz mogę już powiedzieć otwarcie: zostaję na kolejny rok w Lizbonie. Dostałam fajną pracę, z Danielem jest cudownie, z językiem coraz lepiej, od września śliczne mieszkanie w centrum. Aż za dużo tych pozytywów ;)
Dzisiaj cieszę się szczególnie, ponieważ Markowi ściągnęli gips i może do mnie przylecieć :)
I wiecie co...jednak czasem warto poczekać. I można mówić, że ściemą jest zdanie :"Myśli kreują rzeczywistość"... ja tam wiem swoje.
